Хамас останува

Пред и после сè, Хамас останува. По 17 крвави месеци, Хамас останува. По стотици убиени израелски војници и илјадници убиени жители на Газа, Хамас останува. По огромните разурнувања, споредливи со бомбардирањето на Дрезден на крајот од Втората светска војна, Хамас останува. По сите израелски ветувања дека ќе го уништи, Хамас останува. Всушност, Хамас е единствениот што останува во Појасот Газа. Мораме да го прифатиме тоа и да извлечеме заклучоци.

Она што не беше постигнато за време на 17 месеци војна, нема да биде постигнато со никаква дополнителна агресија. Хамас е тука за да остане. Воено гледано, тој е смртно ранет, но ќе се опорави. Оваа војна го зајакна политички и идеолошки, откако го оживеа палестинското прашање кое Израел и остатокот од светот сакаа да го заборават. Хамас останува и Израел не може да го промени тоа.

Израел нема моќ да постави некој друг актер на власт, не само затоа што таков можеби и не постои, туку затоа што неговата тиранија е ограничена. Израел не може да соборува режими на други народи, како што некогаш можеа САД. Оттука, секоја приказна за „денот после“ е погрешна: не постои ден после Хамас и се чини дека таков нема да има во скоро време, бидејќи Хамас е единствениот владејачки фактор во Газа, барем засега, и тоа е тешко да се промени. „Денот после“ ќе биде ден со Хамас. Мораме да се навикнеме на тоа.

Првиот заклучок што произлегува од ова е секако залудноста на новата војна. Тоа би значело убивање на преостанатите заложници и илјадници жители на Појасот, за на крајот Хамас повторно да биде таму. Но, дури и оваа тешка реалност остава простор за промени, ако Израел и САД прифатат дека Хамас преживеал. Тоа е сурова организација што нема кој да ја замени. Би било подобро во Газа да има друга власт, на пример социјалдемократите од Шведска, но тоа во блиска иднина е невозможно.

Од гротескната идеја за „влијателни семејства што ќе управуваат со Газа“, преку фантазијата за увоз на палестинските власти во Газа на израелски тенкови, до бесмислиците за „експертска влада“ – сето тоа се нереални соништа. Со Газа ќе управува Хамас или некој друг поставен со нивна согласност. Невозможно е да се постави кој било во Газа, дури ни харизматичниот Мухамед Дахлан, спротивно на волјата на Хамас. Палестинските власти, кои полека умираат на Западниот Брег, нема одеднаш да оживеат во Газа. Кој сакал друга власт, требало да размисли за тоа по повлекувањето, кое требаше да се случи во рамки на договорот со палестинските власти. Но, при изборот помеѓу доброто и злото, Израел секогаш го избира второто.

Во секој случај, Хамас ја диктира играта, сакале ние или не. Овој факт не влева многу надеж, но е неопходно да се признае, а Израел и САД одбиваат да го направат тоа. Наместо да спречат нова војна за „уништување на Хамас“ – бла, бла, бла – тие треба да прифатат дека Хамас е на власт. Затоа треба да се разговара со Хамас. Дури и по 7-ми октомври, односно токму поради 7-ми октомври.

Хамас ја почувствува нашата одмазда и тоа со камата. Команданти, убијци, силувачи, киднапери и нивните помагачи се казнети. Веќе 17 месеци Израел води преговори со Хамас, иако не директно. САД преговараа директно и небото не се отвори. Преговорите доведоа до договори, кои Хамас ги почитуваше, што ја покажува не само неговата моќ, туку и силата на дадениот збор. Ако Израел го одржеше својот збор како Хамас, веќе ќе бевме во втората или третата фаза на примирјето.

Ако Израел имаше храбар лидер со визија, што изгледа невозможно, ќе се обидеше да разговара со Хамас. Директно, отворено и пред сите, во Газа или во Ерусалим. Ѝ простивме на Германија, ќе му простиме и на Хамас, ако и таму се најде храбар лидер. Во меѓувреме, треба да се бара и да се разговара. Загубата ќе биде помала од уште еден луд круг бомбардирање и гранатирање.

Извор: https://www.haaretz.co.il/