Писателката Ведрана Рудан, која со месеци се бори со ракот, објави тажна колумна во која објави дека „умира“.
Имено, Ведрана Рудан во својата колумна ја опиша својата борба, а истата објавена на нејзината веб-страница „Руданифо“:
„Умирам. Не е фер да го пишуваш ова кога имаш онколог, се вика д-р Г., не можам да му го спомнам презимето. Штета е. Тој е именуван по мојата омилена риба.
Затоа што мислам дека умирам, епа Г, се исправам, сакам да бидам поблиску до маж ми. Се стуткав до него. Ги гледавме изборите.
Конечно разбрав што ме мачеше со години, иако бев слепа. Пленковиќ е едноставно глупав човек. Глупав во најбанална смисла.
Неодамна прочитав дека Кина произведува 30% од доматите во светот. Го берат луѓе во синџири. Ми паднаа на памет додека ги гледав новинарите како држат круши под носот на идиотот и мислев колку е полесна и поимагинативна работата за кинеските робови.
Како е да сфатиш дека си пред смрт, дека ти отчукува последен час, дека имаш особено редок рак кој никому не простува?
Еден од чекорите е влегување во амбулантата за онкологија на Клиничкиот болнички центар Риека. Штета што многумина од вас никогаш нема да се впуштат во тоа, а се снимаат документарни филмови на други теми.
Луѓето што ги запознав таму ми ја урнаа тезата дека нема добри луѓе. Никогаш во животот не сум сретнал толкава емпатија, љубов, насмевки и нежност, а тоа сознание ми го брише стравот од смртта.
Цел живот мислев дека е тешко да се најдат добри луѓе, сега знам дека постојат, дека ни се блиски. Не, не, не и не. Не ме третираат така затоа што сум Некој, знам дека не сум Некој но некои луѓе не размислуваат така. Тие се исти за сите пациенти.
На пациентите на хемотерапија често им се кријат вените, уморни од боцкање и буткање и бегаат од иглата. Тогаш им пријде нивната сестра и ги тапкаше велејќи: „Лутете ми се, покажете се, одиме, ајде, повеќе нема да ве тепам“. Вената се отвора, иглата влегува, течноста се движи. Течност која многумина ќе ги врати во живот.
Сите добиваме и бранч. Не знам дали некогаш сум уживала да јадам сендвич и да пијам кефир колку што уживав за време на мојата последна хемотерапија. Луѓето се менуваат, момчињата и девојките се смеат, ни го туркаат животот без брзање и нервоза.
По шест часа стануваш од столчето, уште не е најден донатор да ни даде нови, оди дома и чекаш.
Поминав низ пеколот, ниту првиот ниту последниот, и завршив на Онкологија. Инфузии, огромни количини лекови, тешко болни пациенти околу вас, и медицински сестри, чистачки и лекари буквално паѓаат од нога, ритамот е убиец. Ми доаѓа на ум колку се пишуваше за Берош, еден од низата хрватски криминалци, но никој не кажа ни збор за овие херои и хероини.
Ниту една телевизиска екипа не оди таму, нема извештаи, никој не зборува за тоа колку е добра храната, колку пати се менуваат постелнината на пациентите во одредено време, како никој не се жали на нивната плата, статус, газди или работа.
Нормален човек не би можел да издржи ниту еден час. Некои сестри работат таму веќе триесет години. Со насмевка, дотерана, нашминкана, весела, храбра. Човек може да стави лекари и медицински сестри наместо маст на раната.
На некој перверзен начин, мило ми е што имам рак. Запознавањето со сите овие луѓе ми ја врати вербата во животот. Токму сега кога го губам. За мене и за мојата душа, подобро доцна отколку никогаш.
Така, морав да ви го напишам ова на вас здравите луѓе кои имате илјада проблеми, кои гледате избори, кои мислите дека вашите животи се потрошени и дека светот е долина од солзи. Можеби е така, додека сте здрави.
Кога сте смртно болни и опкружени со добри луѓе, светлите бои светат околу вас, срцето ви е полно и на некој начин сфаќате дека можеби и вие сте добри кога толку многу добри луѓе се грижат за вас.
Ви благодарам, добри луѓе. Ме променивте“, напиша Ведрана Рудан.
За потсетување, Ведрана Рудан отворено зборува за борбата со смртоносната болест, а откри и кој бил еден од првите луѓе на кои им се јавила кога дознала дека има рак.
