„На 70 години решив повторно да ја започнам мојата кариера, неколку години по пензијата – моето семејство мисли дека сум луда“
Откривањето на чувството за цел по пензионирањето може да биде предизвик. Евелин, 70-годишна жена, зборува за нејзината храбра одлука да се врати на работа, стремејќи се кон нешто за што навистина е страствена. Сепак, нејзиниот избор не бил дочекан со ентузијазам од нејзиното семејство и тоа предизвикало значителна тензија меѓу нејзините најблиски.
Еве ја приказната на жената:
„40 години, бев наставничка и го сакав секој момент од тоа. Кога се пензионирав пред пет години, мислев дека ќе уживам во мирот и тишината. И навистина уживав – некое време. Но, по неколку месеци, тишината се претвори во осаменост. Ми недостасуваше училницата, учениците, смеата и предизвиците.
Една вечер, за време на вечерата, ги собрав моите најблиски за да им ја споделам идејата што долго ја размислував.
„Сакам повторно да предавам“, им објавив.
Ќерка ми ја испушти вилушката од рака.
„Мамо, имаш 70 години. Никој нема да вработи некого на твоја возраст“.
Нејзината директност ми ги зарумени образите. Мојот сопруг само ги крена рамената:
„Ако ти е досадно, можеме да ти најдеме хоби“.
Ја изгубив целата надеж.
Но, тогаш мојот внук проговори:
„Бабо, зошто не ме подучуваш мене? Ти си најдобриот наставник што го познавам“.
Неговите зборови ми го стоплија срцето. Следната недела почнавме да учиме по два часа по училиште. Веста брзо се рашири меѓу неговите соученици. Пред да сфатам, имав цел распоред со ученици што доаѓаа кај мене дома. Но, сега мојата ќерка е загрижена.
„Мамо, повторно премногу работиш. Ова не е здраво“, ми рече пред некој ден.
Мојот сопруг постојано повторува дека треба да „уживам во животот“, а не да водам мини училница дома.
Го сакам тоа што го правам, но нивната загриженост ме оптоварува. Дали сум неразумна што сакам да продолжам со ова на моја возраст?“
Неколку совети што луѓето во слична ситуација на Евелин, би можеле да ги применат:
„Објаснете дека учењето повторно ви дава цел, го одржува вашиот ум активен и ја пополнува празнината што ја почувствувавте по пензионирањето. Споделете колку уживате да им помагате на учениците и како тоа позитивно влијае на вашето ментално и емоционално здравје. Откако ќе видат дека станува збор за исполнување, а не за обврска, тие може да се чувствуваат помалку загрижени“.
„Понекогаш, гледањето е верување. Поканете го вашето семејство да набљудува една од вашите туторски сесии или да сподели приказни за напредокот што го прават вашите студенти. Дозволете им да ја видат радоста што ја носите на вашите ученици и колку таа ве осветлува за возврат. Слушањето позитивни повратни информации од вашите ученици или нивните родители може да му помогне на вашето семејство да разбере зошто ова е толку исполнет дел од вашиот живот“.
„За да ги решите грижите на вашето семејство, размислете да поставите граници за тоа колку време посветувате на туторство. На пример, ограничете ги вашите сесии на неколку дена во неделата или поставете ограничување на бројот на студенти што ги земате одеднаш. Кажете му на вашето семејство дека активно управувате со вашиот обем на работа. Овој компромис може да ви помогне да продолжите да го правите она што го сакате, а истовремено да ги уверите вашите најблиски“.
Коментирај анонимно